Σκέφτομαι....

http://saveskouries.blogspot.gr

Σκέφτομαι μικρά χωριά στην Τουρκία. Μία Ιερισσός, δύο, πέντε, εκατό. Να ξεπροβάλουν σιγά σιγά μετά από χρόνια αδικίας, εκμετάλλευσης, πουλημένων κυβερνήσεων, στημένων ρεπορτάζ. Σκέφτομαι ανθρώπους αγωνιστές, ανθρώπους με ελπίδες, ανθρώπους να καταστέλλονται, να απογοητεύονται και μετά να συνεχίζουν. Σκέφτομαι χιλιάδες, εκατομμύρια παρατηρητές να λένε «ποιος μπορεί να τα βάλει με τους δυνατούς, με τους πλούσιους, ποιος μπορεί να τους κερδίσει;» και να κάθονται φοβισμένοι στα σπίτια τους. Να γνωρίζουν και να μην μιλάνε, ενώ χιλιάδες προβάλλουν οι εστίες της αντίστασης. Και η κυβέρνηση να μην δείχνει τίποτα, να στέλνει τα σκυλιά της να τρομοκρατούν. Φαντάζομαι την αγωνία των ανθρώπων όταν βλέπουν τον τόπο τους να καταστρέφεται, να μολύνεται, συνανθρώπους τους να πεθαίνουν από τις κακουχίες, την φτώχεια, φίλους να αλληλοπροδίδονται για δήθεν συμφέροντα, την ώρα που μερικοί εκατομμυριούχοι κάνουν πάρτι πίνοντας το αίμα τους. Μέχρι χθες πολλοί, πάρα πολλοί άνθρωποι στην Τουρκία έπεφταν να κοιμηθούν με διαλυμένα όνειρα, με την κούραση του αγώνα να εναλλάσσει  μέσα τους την χαρά με την λύπη, την αγωνιστικότητα με την πικρία, την γενναιότητα με τον φόβο.

Από μια τέτοια εστία ξεκίνησαν όλα. Μερικοί διαδηλωτές, περίεργοι οικολόγοι – έτσι σίγουρα θα τους είπαν τα κανάλια – μειοψηφία που παρεμποδίζει την μετακίνηση του κόσμου – έτσι θα τους αποκάλεσαν οι κυβερνητικοί εκπρόσωποι – οπισθοδρομικοί που εμποδίζουν τις επενδύσεις και την ανάπτυξη της ευημερίας – ακούω στα αυτιά μου τους μετόχους πολυεθνικών και τα διάφορα κοράκια τους να κράζουν. Και ξαφνικά, μια επίθεση, ένα όργιο καταστολής, ένας φοιτητής νεκρός. Η κυβέρνηση του Ερντογάν, η κοινοβουλευτική χούντα της Τουρκίας, ήλπιζε ότι αυτός ο νεκρός θα σήμανε και το τέλος του αγώνα, ότι ένας νεκρός θα έβαζε τον κόσμο στα σπίτια του. Εκατομμύρια όμως έσπευσαν να πάρουν την θέση του. Μέσα στην μαυρίλα της σημερινής κατάστασης, μέσα στην εξαθλίωση που φέρνουν οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές, οι άνθρωποι σκέφτονται, ελπίζουν, είναι έτοιμοι για την ανατροπή.

Δεν χρειαζόμαστε νεκρούς σε όλες τις χώρες για να ξεσηκωθούμε. Οι τέσσερις νεκροί στην Τουρκία, λίγα χιλιόμετρα μακριά μας, είναι ήδη πάρα πολλοί, είναι γιγάντια απώλεια για χάρη ενός ακόμα πολυκαταστήματος. Από την Κρήτη ως την Ιερισσό και ως την Αλεξανδρούπολη, σε όλες τις πόλεις που ζουν καθημερινά την ανθρώπινη αιμορραγία της κρίσης, οι εστίες της αντίστασης πληθαίνουν και η πάλη οξύνεται. Έρχεται η μέρα που κάθε αγώνας, άσχετα από την έκβασή του εκείνη την στιγμή, ανεξάρτητα από τις νίκες και τις ήττες του, θα έρθει να ενωθεί με όλους τους άλλους, με ένα ποτάμι ανθρώπων που θα ξεχυθούν, όπως ξεχύνονται τώρα σε ολόκληρη την Τουρκία, και θα ανατρέψουν αυτό το καθεστώς που μας πνίγει και μας σκοτώνει. Γιατί οι αγώνες μπορεί να συκοφαντηθούν, να πολεμηθούν, μπορεί ακόμα και να χάσουν. Αλλά πάντοτε θα δικαιώνονται.

Αλληλεγγύη στους συναγωνιστές του κόσμου. Ας θρηνήσουμε τους νεκρούς μας, τους γείτονές μας στον δρόμο και ας δείξουμε ότι παντού, σε ολόκληρο τον πλανήτη εμείς, ενωμένοι ενάντια στον φασισμό και το σύστημα που τον δημιουργεί, θα τους κερδίσουμε.

Αγωνιστικά δίπλα σας,

Χάρι Χάλερ