ΕΜΕΙΣ ΑΥΤΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ή αλλιώς, Eldorado go home.

Οι συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί, ιδιαίτερα κατά την τελευταία διετία, μας αναγκάζουν εκ των πραγμάτων να ξανασυστηθούμε μεταξύ μας όπως και με τους γύρω μας.

Αποτελούμε κομμάτι μιας κοινωνίας που μοιραία δυστυχώς συνηθίζει να ζει με τα αδιέξοδα που η ίδια παρήγαγε ή επέτρεψε να παράξουν/ παράγουν άλλοι στις πλάτες της.

Καθημερινά παρακολουθούμε τον αγώνα ενάντια στα μεταλλεία να λοιδορείται, να εμπαίζεται και να αποπροσανατολίζεται από τα εκάστοτε υπουργικά καρέ, τους ντόπιους αυτοδιοικητικούς, κυβερνητικούς και εν γένει θεσμικούς παράγοντες.

 Για πολλοστή φορά γινόμαστε μάρτυρες των πολιτικών παλινωδιών και του σφετερισμού των αγώνων απ’ τα κόμματα και τις νομενκλατούρες. Έτσι, καταλήξαμε να ζούμε στην παράνοια μιας σαδομαζοχιστικής ιστορίας, της ιστορίας του προηγούμενου (Σκουρλέτη) και του επόμενου (Σταθάκη) ή του καλού του κακού και του άσχημου (στον «άσχημο» βάλτε όποιον θέλετε, υπάρχουν πολλοί). Σίγουρα πάντως το τοπίο «σπαγγέτι γουέστερν» δεν άλλαξε μετά την πολυσυζητημένη και πολυαναμενόμενη απόφαση Σκουρλέτη. 

Η εταιρεία (Eldorado) προφανώς αλώβητη από τις υπουργικές αποφάσεις δήθεν «κόλαφο» συνεχίζει με την ίδια άπληστη δίψα για «χρυσό» να ερημώνει τον τόπο, έναν τόπο που ποτέ δε μύριζε περισσότερο θάνατο.

Σε ανακοίνωση του Συλλόγου Ελλήνων Αρχαιολόγων διαβάσαμε για τους κινδύνους που εγκυμονεί η κατάθεση του νέου σχεδίου νόμου, «Νέο θεσμικό πλαίσιο για την άσκηση οικονομικής δραστηριότητας και άλλες διατάξεις», από το Υπουργείο Οικονομίας και Ανάπτυξης. Πρόκειται για σχέδιο νόμου που προσπαθεί να διευκολύνει την οικονομική δραστηριότητα παραβλέποντας την κείμενη περιβαλλοντική και αρχαιολογική νομοθεσία.

 Ένα σχέδιο νόμου που δεν λαμβάνει υπόψη τη συνταγματική επιταγή για «διατήρηση της αδιάρρηκτης σχέσης ανάμεσα στο φυσικό και πολιτιστικό περιβάλλον, σχέσης που αν δεν υπάρχει καθιστά ανενεργό του δικαίωμα του πολίτη να απολαμβάνει στην ολότητά του το φυσικό και ανθρωπογενές περιβάλλον». Ένα σχέδιο που όπως καταγγέλλεται «μετατρέπει τη χώρα σε ανεξέλεγκτο πεδίο, από άποψη αρχαιολογικού ελέγχου και προστασίας της πολιτιστικής κληρονομιάς», αφού οι τεχνοκράτες του Υπουργείου Οικονομίας διατείνονται ότι «ο κίνδυνος βλάβης της πολιτιστικής κληρονομιάς δεν συνιστά λόγο υπαγωγής κάποιας δραστηριότητας σε καθεστώς προληπτικού ελέγχου για την προστασία του δημόσιου συμφέροντος».

Εμείς βέβαια, εδώ στη ΒΑ Χαλκιδική δεν πρέπει να παραπονιόμαστε αφού οι Σκουριές αποτελούν εδώ και τέσσερα χρόνια ένα απόλυτα ελεγχόμενο πεδίο, όχι όμως από την αρχαιολογική υπηρεσία (Εφορεία Αρχαιοτήτων Χαλκιδικής και Αγίου Όρους), αλλά  από την Ελληνική Αστυνομία μαζί με τις οικονομικές και πολιτικές μαφίες. Εκεί πάνω στο βουνό, στις Σκουριές, η διαρρηγμένη σχέση μεταξύ φυσικού και πολιτιστικού περιβάλλοντος στέλνει στο διάολο μαζί με το δάσος και τους δύο αρχαιολογικούς χώρους που έχουν ήδη ανακαλυφθεί. Στη χαβούζα λοιπόν, μαζί με τους δεκάδες άλλους αρχαιολογικούς χώρους που βρίσκονται σε μικρή ακτίνα πέριξ του εργοταξίου των Σκουριών.

Θλίψη λοιπόν και αηδία προκαλεί η μέχρι τώρα υποκριτική αν όχι διαπλεκόμενη στάση της Εφορείας Αρχαιοτήτων Χαλκιδικής που από τη μια μεριά δεν χάνει ευκαιρία να επιδεικνύεται καλοζωισμένη, καλοντυμένη, δήθεν ενδιαφερόμενη και χαριεντιζόμενη με τους λοιπούς θεσμούς στα αυτοαναφορικά γκαλά που διοργανώνονται για να «τιμήσουν» το μεγάλο φιλόσοφο Αριστοτέλη, ενώ στην πραγματικότητα αδιαφορούν παντελώς για την ανακάλυψη του τάφου του στα αρχαία Στάγειρα (καμία ανακοίνωση μέχρι τώρα), ή ακόμη χειρότερα εισηγούνται τη μεταφορά και απομάκρυνση των αρχαιοτήτων των Σκουριών σε κάποια άσχετη γωνιά ή χαντάκι της περιοχής.  

Είμαστε λοιπόν αυτοί που πιθανόν παρανομούν κατ’ εξακολούθηση, παρακωλύοντας τις συγκοινωνίες (σε δασικούς δρόμους), ασκώντας «παράνομη βία» (μοιράζοντας κείμενα), που δικάζονται σχεδόν καθημερινά (30 περίπου δικογραφίες, 450 κατηγορούμενοι) και καταδικάζονται σε δίκες στημένες από την ανεξάρτητη και κυριολεκτικά τυφλή δικαιοσύνη, τη δημοκρατική ελληνική αστυνομία που εκτελεί πάντα άνωθεν εντολές, την πολυβραβευμένη εταιρική υπευθυνότητα της χαμηλού κόστους Eldorado Gold και την ελληνική εκδοχή του κράτους δικαίου.

Είμαστε αυτοί που εξαναγκαστήκαμε σε αντιδικίες και εμφύλιες αντιπαλότητες με τους συγχωριανούς εργαζόμενους στην εταιρεία, πρώην φίλους και συγγενείς, μετά από επιλογή της κοινωνικά υπεύθυνης κατά τα άλλα εταιρείας τους να εισβάλλει με ιδιωτικό, μισθοφορικό στρατό στο δάσος των Σκουριών, το Μάρτη του 2012. Κι όλα αυτά μάλλον, για να γινόμαστε μάρτυρες του ξεπεσμού τους όταν άλλοτε διατυμπανίζουν την αναξιοπρέπεια και τον τραμπουκισμό τους όντας πιστοί στο μεροκάματο με κάθε κόστος, ή ακόμα χειρότερα γι’ αυτούς, όταν εγκαταλείπονται ανυπεράσπιστοι από τα εργοδοτικά τους σωματεία και το φιλανθρωπικό ίδρυμα Eldorado, έρμαια, αφημένα στις αίθουσες των δικαστηρίων. Κάπου έχει δίκιο τελικά η εταιρεία όταν υποστηρίζει ότι η περιοχή ενδείκνυται για τέτοιου είδους «επενδύσεις»  λόγω χαμηλού πνευματικού επιπέδου των ενδημούντων σ’ αυτήν.

Ζούμε σε μια κοινωνία που έχει χάσει την αξιοπρέπειά της (τριάμισι μνημόνια είναι αυτά!), όπου άλλοι ξεπουλιούνται σε μια εταιρεία, άλλοι υποτάσσονται στα κομματικά συμφέροντα και οι υπόλοιποι αρνούνται να αναλάβουν την ευθύνη που τους αναλογεί ως «κοινωνία πολιτών». Πρόβλημα! Πως να ζήσουμε; Πώς να συνηθίσουμε στην ιδέα του να μην αντιστεκόμαστε στην επιβεβλημένη παράνοια;

Παραμένουμε κομμάτι μιας αντίληψης περί κοινωνίας που  δεν μπορεί να συνηθίσει να ζει σ’ ένα τόπο ή σ’ ένα τοπίο που βιάζεται καθημερινά  από μια όποια εταιρεία και που σίγουρα δεν μπορεί να συνηθίσει στην ιδέα της ανάθεσης, της επ’ αόριστον αναμονής και του δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι γι’ αυτό.

Εμείς σε πείσμα των καιρών συνεχίζουμε να πιστεύουμε ότι οι κοινωνίες είναι αυτές που μοιραία θα καθορίσουν τις όποιες εξελίξεις. Στα πολιτικά αδιέξοδα που μας επιβάλλουν, απαντάμε ότι στο δρόμο και στις αντιπροτάσεις μας θα βρούμε τις δικές μας διεξόδους, γιατί μόνο εκεί αποκτάμε πραγματική συνείδηση και ευθύνη των καταστάσεων.

Στη συγκεκριμένη συγκυρία της ΒΑ Χαλκιδικής μας αναλογεί μια ιστορική ευθύνη και την αναλαμβάνουμε.

Τα μεταλλεία ήταν και παραμένουν μια ανοιχτή πληγή, πεδίο αγώνων και διεκδικήσεων για τη γη και την ελευθερία.

Τα μεταλλεία θα κλείσουν, δε θα γίνουν καθημερινή συνήθεια.

Επιτροπή Αγώνα Μεγάλης Παναγίας