Στο δικό μας χρόνο τα ρολόγια έχουν σπάσει. Δεν υπάρχουν εκβιασμοί μικροί ή μεγάλοι που κάνουν τους λεπτοδείκτες μαχαίρια. Η μέρα ξεκινάει με το μικρό εκβιασμό μιας μουσούδας που απαιτεί τη βόλτα της. Που σε κοιτάει και σου εξηγεί «αφού το βράδυ δεν με παίρνεις μαζί σου, πάμε τουλάχιστον για έναν πρωινό καφέ;».
Θα κατηφορίσουμε μαζί ο καθένας για το σποτ του. Θα περάσουμε από Μεσολογγίου να χαιρετίσουμε συνωμοτικά τους συντρόφους, να εξασφαλίσουμε την εγγύηση του επόμενου ραντεβού μας. Στο βάθος του πεζόδρομου ο Αλέξης με τον Μιχάλη μας κλείνουν το μάτι. Μια καλημέρα αλλιώτικη από τις άλλες. Επόμενος σταθμός «πλατεία». Το καφενείο πιο γεμάτο από ποτέ. Ένα καφενείο που κρύβει τα πιο ένοχα χαμόγελα. Τις πιο εκκωφαντικές σιωπές πίσω από οπλισμένα μισόλογα. Στα δικά μας καφενεία αρκεί μία ειλικρινή καλημέρα σε όλους. Στη μια γωνιά ο Χρήστος με τον Χριστόφορο συζητάνε κάτι που αφορά τους δυο τους. Από την άλλη ο Λάμπρος με τον Κώστα πίνουν καφεδάκι, περιμένοντας κάποιους συντρόφους από Γερμανία και Ιταλία. Λίγο πιο δίπλα ο Χρήστος, ο Γιώργος κ.ά.
Η Μάγια μου θα χαιρετήσει τον καθένα ξεχωριστά δίχως καμιά εξαίρεση και θα τρέξει να πάρει θέση στο αγαπημένο της σημείο «κάτω από τους 3 έρωτες». Λίγο πιο δίπλα κάθεται έτσι κι αλλιώς η Σταματίνα που της έχει μεγάλη αδυναμία. Εγώ θα συνεχίσω τον καφέμου με τον Λάμπρο και τον Κώστα.
Κοιτώντας αυτούς τους ορίζοντες ο θάνατος δεν έχει εξουσία. Γιατί δεν υπήρξε ποτέ. Τα πρόσωπα έρχονται και παρέρχονται. Σημασία έχει η πολιτική κληρονομιά που αφήνουν πίσω. Αρκεί να κλείνεις τα μάτια και να ζωντανεύουν όλα ξανά και ξανά. Οι δικές μας μητροπόλεις μένουν ζωντανές γιατί είναι φτιαγμένες από καρδιές που φλέγονται.
Μπάτσοι, εισαγγελείς, ανθρωποφύλακες ακόμα και στο πιο βαθύ σκοτάδι εμείς πεθαίνουμε σαν ήλιοι σκορπίζοντας φως.
Συντρόφισσες και σύντροφοι κοιτάξτε ψηλά. Έχουμε έναν ολόφωτο ουρανό γεμάτο από οπλισμένα άστρα. Συνεχίζουμε.
Θάνος Χατζηαγγέλου, αιχμάλωτο μέλος της Οργάνωσης Αναρχική Δράση
Γενικό Νοσοκομείο Σερρών
31/12/2022
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου