Αλληλεγγύη στους αγωνιζόμενους διωκόμενους της εξόρυξης χρυσού
Η υλοποίηση του έργου των μεταλλείων χρυσού στις Σκουριές ξεκινάει ουσιαστικά, με τη βίαιη εισβολή της εταιρείας στο βουνό και το γκρέμισμα του φυλακίου αντίστασης των κατοίκων. Από τότε μέχρι σήμερα, πολλά έχουν συμβεί. Έχει ολοκληρωθεί η αποψίλωση πολλών στρεμμάτων αρχέγονου δάσους, τη θέση των οποίων πήρε ένα ερημικό τοπίο με ένα τεράστιο εργοτάξιο, και η διάνοιξη τεράστιων ασφαλτοστρωμένων δρόμων στο βουνό για τη διέλευση οχημάτων και μηχανημάτων της εταιρείας, ενώ επιπλέον, η διάνοιξη διερευνητικών στοών, αλλά και του υπόγειου δικτύου επικοινωνίας μεταξύ των μεταλλείων έχει ήδη αλλοιώσει τη σύσταση του νερού: βρέθηκε υψηλή περιεκτικότητα σε αρσενικό στο νερό του Νεοχωρίου, με συνέπεια την απαγόρευση της χρήσης του ακόμα και προς πλύση, ενώ τα τρεχούμενα νερά στο ρέμα του Καρατζά πάνω στο βουνό, όπου πρόκειται να κατασκευαστεί μία από τις δύο λίμνες τελμάτων, έχουν βαφτεί κόκκινα. Και όλα αυτά ενώ η εξόρυξη δεν έχει ξεκινήσει ακόμα. Το έργο πάντως βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη και τα διάφορα παιχνίδια της κυβέρνησης συριζανελ σκοπό είχαν μόνο έναν επικοινωνιακό θόρυβο να προκαλέσουν και σε καμία περίπτωση να αναστείλουν την εύρυθμη συνέχιση του έργου.
Μπορεί η κρίση να αποτέλεσε μια ιδιαίτερα ευνοϊκή συνθήκη για την εταιρεία, καθώς της έδωσε τη δυνατότητα να κερδίσει έδαφος στους ντόπιους πληθυσμούς, υποσχόμενη πρόσκαιρες ατομικές λύσεις στο οικονομικό τους αδιέξοδο, όμως όσες και όσοι δεν υπέκυψαν στον εκβιασμό, ήδη από το 2006 οργανώθηκαν με σκοπό την αντίσταση στο έργο της εταιρείας, διεκδικώντας τον αποχαρακτηρισμό της περιοχής από μεταλλευτική και την αποκατάστασή της. Στο πέρασμα των χρόνων, ο αγώνας των κατοίκων της περιοχής αλλά και πλήθους αλληλέγγυων έχει πάρει πολλαπλές μορφές, από ενημερωτικές εκδηλώσεις, μέχρι κλεισίματα δρόμων και δυναμικές διαδηλώσεις, καθώς και άλλες δραστηριότητες που στοχεύουν στην αποτροπή της εξόρυξης.
Όπως ήταν αναμενόμενο, το κράτος, σε συνεργασία με την εταιρεία, στην προσπάθειά του να φιμώσει κάθε αντιστεκόμενη φωνή, καθ’ όλη τη διάρκεια των χρόνων αυτών έχει επιχειρήσει αφενός να προβάλει τον αγώνα ενάντια στα μεταλλεία χρυσού ως αποσπασματικό, συντελούμενο από αντιδραστικές μειοψηφίες και αφετέρου να τον καταστείλει και να τον ποινικοποιήσει. Και αυτό του το έργο το έφερε εις πέρας με τη βοήθεια όλου του κατασταλτικού του οπλοστασίου. Με βίαιη καταστολή πορειών (με ρίψη δακρυγόνων σε ευθεία βολή και πρόκληση σοβαρών σωματικών βλαβών), με μεθοδευμένη δίωξη εκατοντάδων αγωνιζόμενων κατοίκων και αλληλέγγυων, συλλήψεις και προφυλακίσεις καθως και με την τρομοκράτηση μέσω της παρακολούθησης τηλεφώνων, της βίαιης εισβολής σε σπίτια, σε καφενεία ακόμα και σε λεωφορεία και με τη λήψη DNA δια της βίας.
Συνολικά, από το Μάρτιο του ‘12 μέχρι σήμερα, έχουν συνταχθεί 14 δικογραφίες για τον αγώνα ενάντια στα μεταλλεία χρυσού στη Χαλκιδική, με βάση τις οποίες 210 άτομα κατηγορούνται ή φέρονται ως ύποπτοι (56 ανάμεσά τους για βαριά κακουργήματα και σύσταση εγκληματικής οργάνωσης), 4 κάτοικοι είχαν προφυλακισθεί με βαρύτατες κατηγορίες και αποφυλακίστηκαν μετα από 6μηνη και 3μηνη κράτηση, έχουν γίνει προσαγωγές και παράνομη λήψη DNA από περισσότερους από 200 ανθρώπους.
Η αλληλεγγύη στους διωκόμενους αγωνιζόμενους και η στήριξη των κοινωνικών αντιστάσεων ενάντια στα σχέδια του κράτους και των αφεντικών της «Ελληνικός Χρυσός» αποτελεί το μόνο όπλο και το πιο ισχυρό ανάχωμα στην επιθετικότητα της εξουσίας. Σε αυτά τα πλαίσια, στεκόμαστε δυναμικά δίπλα στους αγώνες των κατοίκων και αντιστεκόμαστε μαζί τους. Ωστόσο, όπως συμβαίνει σε διάφορους τοπικούς ή κεντρικούς κοινωνικούς αγώνες, έτσι και στον αγώνα της Χαλκιδικής ενάντια στην εξόρυξη χρυσού, εμπεριέχονται και αρκετές αντιφάσεις. Σε μια κοινωνία χωρίς προηγούμενη κινηματική εμπειρία, είναι λογικό και αναμενόμενο ο εκβιασμός που επιβάλλεται από το κράτος να έχει ενίοτε ως αποτέλεσμα την τρομοκράτηση των διωκόμενων, που προκαλεί άλλοτε διαχωρισμούς σε επίπεδο νομικής υπεράσπισης και άλλοτε προσπάθειες παγώματος των κινηματικών διαδικασιών της αλληλεγγύης έχοντας σε ένα βαθμό οδηγήσει σε μερική αποδυνάμωση του ίδιου του αγώνα.
Τέλος, ένα ακόμη στοιχείο που αποδυναμώνει τον αγώνα είναι το γεγονός ότι κομμάτι των αγωνιζομένων, έχοντας συνηθίσει – όπως και το μεγαλύτερο τμήμα της κοινωνίας – να λειτουργούν στο πλαίσιο μιας αντιπροσωπευτικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας εναπόθεσε τις ελπίδες του για την αναστολή του έργου σε θεσμικούς αντιπροσώπους. Επειδη μεγάλο κομμάτι των αγωνιζομένων δε βλέπει αυτόν τον αγώνα ως έναν ακόμη αγώνα ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο, αλλά ως έναν διαχωρισμένο περιβαλλοντικό αγώνα, δημιουργούνται ψευδαισθήσεις για επίλυση των προβλημάτων μέσω θεσμικών δρόμων. Είτε πρόκειται για τον κυβερνητικό δρόμο (κυβέρνηση συριζα-ανελ), είτε πρόκειται για τις τοπικές εξουσίες («αντιμεταλευτικός» δήμαρχος), είτε για τη δικαστική οδό (ΣτΕ), η λογική της ανάθεσης, προφανώς δεν οδήγησε πουθενά. Αντιθέτως η λογική της ανάθεσης ήταν ο κυριως λόγος που ο αγώνας αποδυναμώθηκε και το εργοστάσιο στις σκουριές συνεχίζει να χτίζεται ανενόχλητα. Όσο η ανάθεση αντικαθιστά τον αγώνα, όσο τα κινήματα σέρνονται πίσω από τις θεσμικές ελπίδες, τόσο οι αγωνιζόμενες κοινότητες θα κατακερματίζονται.
Στις 13 Μάρτη δικάζονται 21 άτομα που κατηγορούνται για τον εμπρησμό του εργοταξίου της Ελληνικός Χρυσός στις 17/2/13 στην τοποθεσία Σκουριές του όρους Κάκκαβος στη Μ. Παναγία Χαλκιδικής. Η ποινική δίωξη περιλαμβάνει επτά κακουργήματα και έντεκα πλημμελήματα, με κατηγορίες για σύσταση εγκληματικής οργάνωσης, απόπειρα ανθρωποκτονίας, κατοχή εκρηκτικών υλών, έκρηξη και εμπρησμό. Οι κατηγορούμενοι αρνήθηκαν οποιαδήποτε σχέση με την επίθεση. Η εμπλοκή τους στην υπόθεση βασίζεται στην καταγραφή τηλεφωνικών κλήσεων, χωρίς όμως να υπάρχουν απομαγνητοφωνημένες συνομιλίες. Η υπεράσπιση των αγωνιζόμενων διωκόμενων είναι υπεράσπιση του ίδιου του αγώνα ενάντια στα μεταλλεία. Είναι υπόθεση όλων μας.
ΘΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΚΕΙ
- ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΕΞΟΡΥΞΗ ΧΡΥΣΟΥ
- ΚΑΜΙΑ ΔΙΩΞΗ
- Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΤΩΝ ΑΓΩΝΩΝ
Ανοιχτή Συνέλευση Αλληλεγγύης στους αγωνιζόμενους διωκόμενους ενάντια στην εξόρυξη χρυσού
Η υλοποίηση του έργου των μεταλλείων χρυσού στις Σκουριές ξεκινάει ουσιαστικά, με τη βίαιη εισβολή της εταιρείας στο βουνό και το γκρέμισμα του φυλακίου αντίστασης των κατοίκων. Από τότε μέχρι σήμερα, πολλά έχουν συμβεί. Έχει ολοκληρωθεί η αποψίλωση πολλών στρεμμάτων αρχέγονου δάσους, τη θέση των οποίων πήρε ένα ερημικό τοπίο με ένα τεράστιο εργοτάξιο, και η διάνοιξη τεράστιων ασφαλτοστρωμένων δρόμων στο βουνό για τη διέλευση οχημάτων και μηχανημάτων της εταιρείας, ενώ επιπλέον, η διάνοιξη διερευνητικών στοών, αλλά και του υπόγειου δικτύου επικοινωνίας μεταξύ των μεταλλείων έχει ήδη αλλοιώσει τη σύσταση του νερού: βρέθηκε υψηλή περιεκτικότητα σε αρσενικό στο νερό του Νεοχωρίου, με συνέπεια την απαγόρευση της χρήσης του ακόμα και προς πλύση, ενώ τα τρεχούμενα νερά στο ρέμα του Καρατζά πάνω στο βουνό, όπου πρόκειται να κατασκευαστεί μία από τις δύο λίμνες τελμάτων, έχουν βαφτεί κόκκινα. Και όλα αυτά ενώ η εξόρυξη δεν έχει ξεκινήσει ακόμα. Το έργο πάντως βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη και τα διάφορα παιχνίδια της κυβέρνησης συριζανελ σκοπό είχαν μόνο έναν επικοινωνιακό θόρυβο να προκαλέσουν και σε καμία περίπτωση να αναστείλουν την εύρυθμη συνέχιση του έργου.
Μπορεί η κρίση να αποτέλεσε μια ιδιαίτερα ευνοϊκή συνθήκη για την εταιρεία, καθώς της έδωσε τη δυνατότητα να κερδίσει έδαφος στους ντόπιους πληθυσμούς, υποσχόμενη πρόσκαιρες ατομικές λύσεις στο οικονομικό τους αδιέξοδο, όμως όσες και όσοι δεν υπέκυψαν στον εκβιασμό, ήδη από το 2006 οργανώθηκαν με σκοπό την αντίσταση στο έργο της εταιρείας, διεκδικώντας τον αποχαρακτηρισμό της περιοχής από μεταλλευτική και την αποκατάστασή της. Στο πέρασμα των χρόνων, ο αγώνας των κατοίκων της περιοχής αλλά και πλήθους αλληλέγγυων έχει πάρει πολλαπλές μορφές, από ενημερωτικές εκδηλώσεις, μέχρι κλεισίματα δρόμων και δυναμικές διαδηλώσεις, καθώς και άλλες δραστηριότητες που στοχεύουν στην αποτροπή της εξόρυξης.
Όπως ήταν αναμενόμενο, το κράτος, σε συνεργασία με την εταιρεία, στην προσπάθειά του να φιμώσει κάθε αντιστεκόμενη φωνή, καθ’ όλη τη διάρκεια των χρόνων αυτών έχει επιχειρήσει αφενός να προβάλει τον αγώνα ενάντια στα μεταλλεία χρυσού ως αποσπασματικό, συντελούμενο από αντιδραστικές μειοψηφίες και αφετέρου να τον καταστείλει και να τον ποινικοποιήσει. Και αυτό του το έργο το έφερε εις πέρας με τη βοήθεια όλου του κατασταλτικού του οπλοστασίου. Με βίαιη καταστολή πορειών (με ρίψη δακρυγόνων σε ευθεία βολή και πρόκληση σοβαρών σωματικών βλαβών), με μεθοδευμένη δίωξη εκατοντάδων αγωνιζόμενων κατοίκων και αλληλέγγυων, συλλήψεις και προφυλακίσεις καθως και με την τρομοκράτηση μέσω της παρακολούθησης τηλεφώνων, της βίαιης εισβολής σε σπίτια, σε καφενεία ακόμα και σε λεωφορεία και με τη λήψη DNA δια της βίας.
Συνολικά, από το Μάρτιο του ‘12 μέχρι σήμερα, έχουν συνταχθεί 14 δικογραφίες για τον αγώνα ενάντια στα μεταλλεία χρυσού στη Χαλκιδική, με βάση τις οποίες 210 άτομα κατηγορούνται ή φέρονται ως ύποπτοι (56 ανάμεσά τους για βαριά κακουργήματα και σύσταση εγκληματικής οργάνωσης), 4 κάτοικοι είχαν προφυλακισθεί με βαρύτατες κατηγορίες και αποφυλακίστηκαν μετα από 6μηνη και 3μηνη κράτηση, έχουν γίνει προσαγωγές και παράνομη λήψη DNA από περισσότερους από 200 ανθρώπους.
Η αλληλεγγύη στους διωκόμενους αγωνιζόμενους και η στήριξη των κοινωνικών αντιστάσεων ενάντια στα σχέδια του κράτους και των αφεντικών της «Ελληνικός Χρυσός» αποτελεί το μόνο όπλο και το πιο ισχυρό ανάχωμα στην επιθετικότητα της εξουσίας. Σε αυτά τα πλαίσια, στεκόμαστε δυναμικά δίπλα στους αγώνες των κατοίκων και αντιστεκόμαστε μαζί τους. Ωστόσο, όπως συμβαίνει σε διάφορους τοπικούς ή κεντρικούς κοινωνικούς αγώνες, έτσι και στον αγώνα της Χαλκιδικής ενάντια στην εξόρυξη χρυσού, εμπεριέχονται και αρκετές αντιφάσεις. Σε μια κοινωνία χωρίς προηγούμενη κινηματική εμπειρία, είναι λογικό και αναμενόμενο ο εκβιασμός που επιβάλλεται από το κράτος να έχει ενίοτε ως αποτέλεσμα την τρομοκράτηση των διωκόμενων, που προκαλεί άλλοτε διαχωρισμούς σε επίπεδο νομικής υπεράσπισης και άλλοτε προσπάθειες παγώματος των κινηματικών διαδικασιών της αλληλεγγύης έχοντας σε ένα βαθμό οδηγήσει σε μερική αποδυνάμωση του ίδιου του αγώνα.
Τέλος, ένα ακόμη στοιχείο που αποδυναμώνει τον αγώνα είναι το γεγονός ότι κομμάτι των αγωνιζομένων, έχοντας συνηθίσει – όπως και το μεγαλύτερο τμήμα της κοινωνίας – να λειτουργούν στο πλαίσιο μιας αντιπροσωπευτικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας εναπόθεσε τις ελπίδες του για την αναστολή του έργου σε θεσμικούς αντιπροσώπους. Επειδη μεγάλο κομμάτι των αγωνιζομένων δε βλέπει αυτόν τον αγώνα ως έναν ακόμη αγώνα ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο, αλλά ως έναν διαχωρισμένο περιβαλλοντικό αγώνα, δημιουργούνται ψευδαισθήσεις για επίλυση των προβλημάτων μέσω θεσμικών δρόμων. Είτε πρόκειται για τον κυβερνητικό δρόμο (κυβέρνηση συριζα-ανελ), είτε πρόκειται για τις τοπικές εξουσίες («αντιμεταλευτικός» δήμαρχος), είτε για τη δικαστική οδό (ΣτΕ), η λογική της ανάθεσης, προφανώς δεν οδήγησε πουθενά. Αντιθέτως η λογική της ανάθεσης ήταν ο κυριως λόγος που ο αγώνας αποδυναμώθηκε και το εργοστάσιο στις σκουριές συνεχίζει να χτίζεται ανενόχλητα. Όσο η ανάθεση αντικαθιστά τον αγώνα, όσο τα κινήματα σέρνονται πίσω από τις θεσμικές ελπίδες, τόσο οι αγωνιζόμενες κοινότητες θα κατακερματίζονται.
Στις 13 Μάρτη δικάζονται 21 άτομα που κατηγορούνται για τον εμπρησμό του εργοταξίου της Ελληνικός Χρυσός στις 17/2/13 στην τοποθεσία Σκουριές του όρους Κάκκαβος στη Μ. Παναγία Χαλκιδικής. Η ποινική δίωξη περιλαμβάνει επτά κακουργήματα και έντεκα πλημμελήματα, με κατηγορίες για σύσταση εγκληματικής οργάνωσης, απόπειρα ανθρωποκτονίας, κατοχή εκρηκτικών υλών, έκρηξη και εμπρησμό. Οι κατηγορούμενοι αρνήθηκαν οποιαδήποτε σχέση με την επίθεση. Η εμπλοκή τους στην υπόθεση βασίζεται στην καταγραφή τηλεφωνικών κλήσεων, χωρίς όμως να υπάρχουν απομαγνητοφωνημένες συνομιλίες. Η υπεράσπιση των αγωνιζόμενων διωκόμενων είναι υπεράσπιση του ίδιου του αγώνα ενάντια στα μεταλλεία. Είναι υπόθεση όλων μας.
ΘΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΚΕΙ
- ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΕΞΟΡΥΞΗ ΧΡΥΣΟΥ
- ΚΑΜΙΑ ΔΙΩΞΗ
- Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΤΩΝ ΑΓΩΝΩΝ
Ανοιχτή Συνέλευση Αλληλεγγύης στους αγωνιζόμενους διωκόμενους ενάντια στην εξόρυξη χρυσού
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου