Πάει ο παλιός ο χρόνος.

Είθισται τις μέρες του έτους που παρέρχεται ή στις αρχές αυτού που έρχεται να γίνονται ανασκοπήσεις και αναδρομές στα πιο “σημαντικά”/“συνταρακτικά” γεγονότα, αυτά δηλαδή που “χαρακτήρισαν” το πιο κοντινό ή άμεσο παρελθόν.

Εννοείται ότι, σαν “συμβατικοί”, “προβλεπόμενοι” και πάνω απ’ όλα “βολεμένοι”, δε θα μπορούσαμε να ξεφύγουμε από μια τέτοια κοινοτοπία.

Πεπεισμένοι λοιπόν ότι ουδέν κρυπτό υπό του ήλιου, ότι το κουκούλωμα ή η απώθηση, “τα δικά μας” και “τα δικά τους παιδιά”, δεν μπορούν να αποφέρουν τίποτα το όμορφο και ουσιαστικό στη διεργασία της κοινωνικής απελευθέρωσης και ότι το να λες την αλήθεια αποτελεί πάντα μια ρηξικέλευθη και υπεύθυνη στάση, θα παραθέσουμε στο εγγύς μέλλον, αρχίζοντας από σήμερα, μερικές στιγμές δράσεων, αντιδράσεων, εκδηλώσεων ή ακόμη και προτάσεων που νομίζουμε ότι αξίζει τον κόπο να τις αναστοχαστούμε.

Εν αρχή, κάποιες απόψεις που ανεξάρτητα αν μας βρίσκουν ή όχι απόλυτα σύμφωνους και ανεξάρτητα από τις όποιες πολιτικές/ιστορικές συγκυρίες ή σκοπιμότητες αναδεικνύονται κάθε στιγμή, πιστεύουμε ότι συμβάλουν τα μέγιστα στην ανάδυση ενός εποικοδομητικού και προταγματικού διαλόγου χωρίς υστεροβουλίες και χωρίς περιστροφές.

Στις αρχές του περασμένου χρόνου, το ίδρυμα Rosa Luxemburg του Βερολίνου (οι “πραγματικοί οικολόγοι” της περιοχής με το “χαμογελαστό χειλάκι”, μας ενημέρωσαν πως επρόκειτο για χρηματοδότηση και δάκτυλο της Μέρκελ μάλλον αυτοπροσώπως) προσκάλεσε την Επιτροπή Αγώνα Μ. Παναγίας και το Συντονιστικό Φορέων και Συλλόγων Σταγίρων-Ακάνθου να συμμετάσχουν σε μια περιοδεία δέκα ημερών και πέντε εκδηλώσεων με θέμα τα μεταλλεία και την κατάσταση στη ΒΑ Χαλκιδική, σε μεγάλες πόλεις της Γερμανίας.

Με αφορμή την παραπάνω περιοδεία η γερμανική εφημερίδα Graswurzelrevolution, απευθύνθηκε σε κατοίκους της Μ. Παναγίας, μέλη της επιτροπής αγώνα εναντία στα μεταλλεία και ζήτησε την προσωπική τους άποψη σχετικά με τα τεκταινόμενα της αντίστασης ενάντια στη μεταλλευτική λαίλαπα που πλήττει τη ΒΑ Χαλκιδική. Τη συνέντευξη αυτών των κατοίκων, που ολοκληρώθηκε τον Ιούνιο και δημοσιεύθηκε στην παραπάνω εφημερίδα τον περασμένο Σεπτέμβρη, παραθέτουμε παρακάτω:

Γεια σας παιδιά , μπορείτε να περιγράψετε στους αναγνώστες μας τι σχέδια υπάρχουν για τις Σκουριές και αν και μέχρι ποιο σημείο έχουν προχωρίσει τα έργα;

Καταρχήν μιλάμε για τη ΒΑ Χαλκιδική, για το δήμο Αριστοτέλη ο οποίος προήλθε από τη συνένωση τριών πρώην δήμων. Με έναν άθλιο νόμο του κράτους που ψηφίστηκε από το ελληνικό κοινοβούλιο το 2010 και αφορούσε την τοπική αυτοδιοίκηση, κατάφεραν και απαξίωσαν ακόμη περισσότερο από πριν την επαρχία (κυρίως την ορεινή) αλλά και τα ελληνικά νησιά, καταργώντας τους μικρούς δήμους και ιδρύοντας μεγαλύτερους.

Ο νέος δήμος έχει έκταση 740.000 στρέμματα και περιλαμβάνει 16 χωριά, δύο από τα σημαντικότερα δάση του νομού Χαλκιδικής το δάσος του Στρυμονικού Όρους και το δάσος του Κακάβου στο οποίο βρίσκονται οι Σκουριές, και πολλές όμορφες παραλίες.

Ένα αρκετά μεγάλο τμήμα του δήμου, 317.000 στρέμματα, είναι χαρακτηρισμένο ως μεταλλευτική ζώνη. Αυτό σημαίνει ότι ολόκληρη η έκταση είναι ένα εν δυνάμει μεταλλείο και μπορεί να περάσει στα χέρια οποιουδήποτε δήθεν επενδυτή.

Οι Σκουριές αποτελούν μέρος ενός μεγαλύτερου επενδυτικού σχεδίου που προβλέπει αρχικά 4 υποέργα.

1. Την κατασκευή μεταλλευτικού/ μεταλλουργικού κέντρου με εργοστάσιο παραγωγής καθαρού χρυσού στην περιοχή Μαδέμ Λάκκο στο Στρατώνι, όπως και επέκταση του λιμανιού του.

2. Εξάντληση του υφιστάμενου κλασικού μεταλλείου στην περιοχή Μαύρες Πέτρες Στρατονίκης όπου περίπου 5 εκατομμύρια τόνοι μεταλλεύματος απομένουν να εξορυχτούν. Το μεταλλείο των Μαύρων Πετρών είναι το μόνο ενεργό μεταλλείο της Hellas Gold σήμερα και τροφοδοτεί με σιδηροπυρίτη το παλιό εργοστάσιο εμπλουτισμού στο Στρατώνι.

3. Ενεργοποίηση και επέκταση του κλειστού από το 2003 μεταλλείου αρσενοπυριτών της Ολυμπιάδας. Τα αποθέματα του μεταλλείου είναι της τάξης των 12 εκ. τόνων ( περίπου 20 χρόνια δουλειά). Ανακαίνιση και επαναλειτουργία του εργοστασίου εμπλουτισμού της Ολυμπιάδας, ένα από τα μήλα της έριδος των αγώνων του ’90.

Το εργοστάσιο εδώ και ένα χρόνο λειτουργεί κανονικά και επανεπεξεργάζεται τα απόβλητα της λίμνης τελμάτων της Ολυμπιάδας. Τα συμπυκνώματα που παράγονται εξάγονται κυρίως στην Κίνα και αποτελούν την κύρια οικονομική δραστηριότητα της εταιρείας αυτή τη στιγμή. Τα έργο παρουσιάζεται ως προσπάθεια αποκατάστασης παλιών αμαρτιών.

4. Το υποέργο των Σκουριών, το έργο που αν δε γίνει ή δεν ολοκληρωθεί, σταματά η όποια μεταλλευτική επενδυτική προσπάθεια της Hellas Gold στην περιοχή. Πρόκειται για την κατασκευή ενός ανοιχτού ορυχείου με διάμετρο 700 m και βάθος 220 m, που θα τροφοδοτεί με παραγωγή 24.000 t μεταλλεύματος την ημέρα, το εργοστάσιο εμπλουτισμού που θα κατασκευαστεί σε παρακείμενη περιοχή. Στο εργοστάσιο θα παράγονται συμπυκνώματα Cu/Au όπως και καθαρός χρυσός.

Παράλληλα και ως περιβαλλοντική παρακαταθήκη θα κατασκευαστούν και δύο χαβούζες που θα δεχτούν περίπου 140 εκ. τόνους απόβλητα χημικής μεταλλευτικής δραστηριότητας.

Δυστυχώς η αριθμητική πραγματικότητα των Σκουριών είναι πολύ πιο τραγική και πρόκειται μόνο για την αρχή, αφού έχουν ήδη ανακοινωθεί τα ενδιαφέροντα της εταιρείας για τη γειτονική περιοχή Τσικάρα ή για την κοντινή Πιάβιτσα με κοιτάσματα δεκαπλάσια των Σκουριών.

Οι Σκουριές που βρίσκονται στην περιοχή της Μεγάλης Παναγίας, μέχρι το Μάρτη του 2012 ήταν ένα πανέμορφο δάσος βελανιδιάς και οξιάς και η μόνη πραγματική ανθρώπινη κατασκευή που υπήρχε ήταν το φυλάκιο αγώνα που είχε στηθεί από τους κατοίκους της Μεγάλης Παναγίας τον Ιούλιο του 2009. Στις 20 Μαρτίου του ’12 το φυλάκιο καταστράφηκε από τους εργαζόμενους της εταιρείας και άρχισε η επίθεση στο βουνό.

Έχουν ήδη αποψιλωθεί οι εκτάσεις για τη διάνοιξη του χώρου της ανοιχτής εξόρυξης (openpit), του χώρου για την κατασκευή του φράγματος της πρώτης λίμνης τελμάτων, ενώ έχει εκσκαφτεί και ο χώρος κατασκευής του εργοστασίου εμπλουτισμού. Επίσης σε προχωρημένο στάδιο βρίσκεται και η κατασκευή της κεντρικής οδού πρόσβασης στο εργοτάξιο.1

Μετά από τη σφοδρή αντίσταση ιδιαίτερα των τελευταίων δύο χρονών με πορείες στα χωριά, 25.000 διαδηλωτές στη Θεσσαλονίκη, 30-35.000 κόσμο σε μια συναυλία ενάντια στην εξόρυξη χρυσού τον περασμένο Οκτώβρη και βίαιες συγκρούσεις στο δάσος, έχω την εντύπωση ότι τον τελευταίο καιρό επικρατεί μια σχετική ησυχία. Είναι έτσι; Και σε τι οφείλεται;

Περίπου έτσι είναι, θα θέλαμε βέβαια να πιστεύουμε ότι πρόκειται για την ηρεμία πριν την καταιγίδα, αλλά σίγουρα μετά από 8 χρόνια καθημερινού αγώνα και κυρίως τα τελευταία 2 χρόνια σε ανοιχτή αντιπαράθεση με την εταιρεία και το ελληνικό κράτος, αναδύθηκαν προβλήματα και προβληματισμοί που νομίζουμε ότι άπτονται γενικώς της πολυπλοκότητας των κοινωνικών κινημάτων. Η σφοδρή κρατική καταστολή είναι πάντα ένας πολύ σημαντικός παράγοντας επίτευξης της “κοινωνικής συναίνεσης” ιδιαίτερα όταν αμφισβητούνται μεγάλα συμφέροντα και υφίστανται δυναμικές αντιπαραθέσεις. Όμως ως ανασταλτικός μηχανισμός της εξέλιξης των κινημάτων, ήταν ή θα έπρεπε να είναι κάτι το αναμενόμενο. Και η αλήθεια είναι ότι ως κάτι το αναμενόμενο αντιμετωπίστηκε αρχικά από τους κατοίκους που συνεχίζουν τον αγώνα τους. Αυτό που ξάφνιασε και δημιούργησε ενδεχομένως πολλά προβλήματα στους αντιδρώντες κατοίκους ήταν οι πρωτόγνωρες πρωτοβουλίες και μεθοδολογίες της ελληνικής κυβέρνησης και της αστυνομίας μετά από τον εμπρησμό του εργοταξίου το Φλεβάρη του ΄13 στις Σκουριές. Ο νομικός κόσμος ξαφνιάστηκε, οι νομικές μας ομάδες μίλησαν για “κατάσταση εκτάκτου ανάγκης” και “αντιτρομοκρατία αλά Χαλκιδική “.

Οι δηλώσεις του πρωθυπουργού της χρεοκοπημένης Ελλάδας ότι η καναδική δήθεν “επένδυση θα πραγματοποιηθεί με κάθε κόστος”, έδωσαν το πράσινο φως στα ΜΑΤ για ευθείες βολές δακρυγόνων διασποράς και πλαστικών σφαιρών ( λέγεται ότι χρησιμοποιήθηκαν για πρώτη φορά στην Ελλάδα), ενάντια σε κατοίκους και αλληλέγγυους στις πορείες και στα μπλόκα διαμαρτυρίας. Επέτρεψαν χωρίς πραγματικό λόγο, νυχτερινές εισβολές των ειδικών δυνάμεων της αστυνομίας στα σπίτια κατοίκων και παράνομες κρατήσεις / απαγωγές ανηλίκων, για να καταλήξουν στην απροκάλυπτη υπέρβαση ακόμη και των δικών τους νόμων με τις γενικευμένες λήψεις γενετικού υλικού (DNA).

Στη ΒΑ Χαλκιδική επιβλήθηκε ένα είδος ακήρυχτου καθεστώτος έκτακτης ανάγκης που προσπαθεί να ποινικοποιήσει με κάθε τρόπο και με αυθαίρετες εισαγγελικές επινοήσεις, τους κοινωνικούς αγώνες, που προσπαθεί να καταστήσει μέλη μιας διευρυμένης εγκληματικής οργάνωσης τα 2/3 περίπου των κατοίκων ενός δήμου με πληθυσμό 20.000.

Μια τέτοια επίθεση από τη μεριά του κράτους είχε σίγουρα σαν αποτέλεσμα την αναχαίτιση του αγώνα αφού κατάφερε να φοβίσει και να τρομοκρατήσει ένα σημαντικό μέρος του κόσμου. Εδώ και πάνω από ένα χρόνο ζούμε την κανονικότητα των τηλεφωνικών υποκλοπών (πάνω από 400 άρσεις τηλεφωνικού απορρήτου) και την ομηρία των ανακριτικών κλητεύσεων σχεδόν σε καθημερινή βάση.

Ένας άλλος παράγοντας που εμφανίζεται ιδιαίτερα κάτω από συνθήκες τέτοιας πίεσης, είναι οι διάφοροι συναισθηματικοί και ψυχολογικοί εγκλωβισμοί που απορρέουν συχνά από οικογενειακούς ή εργασιακούς εκβιασμούς.

Οι κοινωνικοί αγώνες είναι κατά κάποιο τρόπο διαταξικοί αγώνες και εμπεριέχουν εν γένει εσωτερικές συγκρούσεις συναισθημάτων και συμφερόντων. Υπό τις παραπάνω συνθήκες, αυτό δημιουργεί πολλές τάσεις αναφορικά με τη συνέχιση του αγώνα που δύσκολα πια επικοινωνούν ουσιαστικά μεταξύ τους, αφού επιτρέπουν τις παρεμβάσεις πολλών δικηγόρων, πολλών δημοσιογράφων και φυσικά πολλών πολιτικάντηδων.

Χρειάζεται λοιπόν ένας καλός βαθμός πολιτικής συνείδησης, ωριμότητας και διαύγειας για να μην αναδυθεί ξανά ο τρίτος και ίσως ο πιο ύπουλος κίνδυνος για κάθε κίνημα, αυτός της επιστροφής στη λογική της ανάθεσης. Δυστυχώς όμως οι άνθρωποι δεν είναι εύκολο να αντισταθούν στις σειρήνες της προεκλογολογίας και έτσι οι Χαλκιδικιώτες μαζί με τους υπόλοιπους έλληνες ζουν μια σχεδόν υστερική αναμονή για την έλευση του επόμενου επερχόμενου μεσσία.

Αυτή η καταστολή που περιγράφετε αφορά πολλά άτομα; Ο κόσμος στα χωριά πώς αντιδρά ή αλλιώς, ποιες επιπτώσεις έχει όλο αυτό το κλίμα που δημιουργείται στην τοπική κοινωνία;

Η κατασταλτική υστερία και η βιομηχανία διώξεων που έχει στηθεί στη ΒΑ Χαλκιδική, αφορά μέχρι στιγμής περί τα 320 άτομα ενώ δεν αποκλείεται ν’ ανοίξουν και νέες δικογραφίες ². Αυτή η βιομηχανία εμπλέκει τους διάφορους κατηγορούμενους με όλο σχεδόν τον ποινικό κώδικα. Έτσι, έχουμε περίπου το 1/3 των διωκομένων να κατηγορούνται με βαριές κακουργηματικού τύπου κατηγορίες ενώ οι υπόλοιποι θα πρέπει να απαντήσουν ή να παραστούν σε αρκετές δίκες και ανακριτικές διαδικασίες με διάφορες κατηγορίες πλημμεληματικού χαρακτήρα, ιστορίες που ξεκινάνε από την παράνομη βία (νόμιμη είναι φυσικά η δικιά τους βία) και την παρακώληση συγκοινωνιών για να καταλήξουν σύμφωναμε τα θεωρήματά τους στις απόπειρες ανθρωποκτονίας και τη σύσταση εγκληματικής οργάνωσης. Η στόχευση από τη μεριά της αστυνομικής και εισαγγελικής διοίκησης είναι ξεκάθαρη: αποτροπή των κατοίκων μέσω εκφοβισμού από την όποια εμπλοκή στο αγώνα, καθώς και οικονομικός πόλεμος και καταστροφή του κινήματος. Αυτός ο παραλογισμός, αυτή η αυθαιρεσία σίγουρα έχουν επηρεάσει τους αγωνιζόμενους αφού και η απλή συμμετοχή στις εκδηλώσεις αποτελεί ποινική παράβαση. Για παράδειγμα, το στήσιμο της ύπαρξης εγκληματικής οργάνωσης στηρίζεται αποδεικτικά στο ό, τι οι διάφοροι εμπλεκόμενοι έχουν στενές και καθημερινές σχέσεις μεταξύ τους, ”ιδιαίτερα κατά τις παραμονές των κινητοποιήσεων ”, παρερμηνεύοντας με τον πιο χυδαίο τρόπο ότι υφίστανται διαπροσωπικές, φιλικές και εν γένει κοινωνικές σχέσεις λόγω εντοπιότητας που τα τελευταία χρόνια εκφράζονται και με την κοινή εναντίωση στην επιβολή της νέας εξορυκτικής δραστηριότητας.

Μια ολόκληρη κοινωνία έχει ποινικοποιηθεί. Δύο άνθρωποι προφυλακίστηκαν για έξι μήνες και άλλοι δύο για τρείς μήνες χωρίς καμιά σοβαρή ένδειξη πόσο μάλλον απόδειξη αναφορικά με τον εμπρησμό του εργοταξίου. Το σοκ από την κατασταλτική ορμή, όπως και το επακόλουθο δέος μπροστά στο τι είναι ικανοί να κάνουν, έφεραν σε μεγάλη αμηχανία και αμφιταλάντευση το κοινό συντονιστικό των επιτροπών αγώνα. Η συνολική διαχείριση της δικαστικής στάσης των διωκομένων και κυρίως η αναποφασιστικότητα του κοινού συντονιστικού στο θέμα των τεσσάρων προφυλακισμένων επέτρεψε την εισαγωγή πρωτόγνωρων θεμάτων στα αγωνιστικά ζητήματα όπως αυτό της άμεσης και απόλυτα αποφασιστικής εμπλοκής των συγγενών με συνεπακόλουθη παρουσία πολιτικάντηδων και άρα το ρητό αποκλεισμό του κινήματος.

Για πολλούς μήνες η διαχείριση της νομικής κάλυψης και των κοινών δράσεων κατέστη προβληματική με αποτέλεσμα ακριβώς και την υποχώρηση του κινήματος. Δημιουργήθηκε εσωτερικά ένα εσείς και εμείς, δημιουργήθηκε μια νέα ιεραρχία. Αυτοί που ανεξαρτήτως λόγου και αιτίας έχουν βαριές κατηγορίες, και αυτοί που δεν έχουν. Το κοινό συντονιστικό λειτούργησε υποτονικά με τάσεις γραφειοκρατικοποίησης, καταφέρνοντας να συντονίσει πραγματικά μόνο τις παραστάσεις αλληλεγγύης που ευτυχώς ήταν πολυπληθείς, στις διάφορες δικαστικές υποθέσεις και επικοινωνιακές εκδηλώσεις.

Μόνο η επιμονή και η ανοιχτή αμεσοδημοκρατική προσέγγιση κάποιων λίγων επιτροπών μαζί με λίγους αλληλέγγυους κυρίως από τη Θεσσαλονίκη κατάφεραν, συνηγορούμενοι και από το συναισθηματικό απεγκλωβισμό που προκάλεσε η αποφυλάκιση των τεσσάρων, να ξαναβάλουν θέματα δράσεων ενάντια στην εταιρεία με όρους κινηματικής και καθημερινής συνέπειας. Οι προσπάθειες διακοπής (πολύωρης, ολοήμερης ή και πολυήμερης), διαφόρων δραστηριοτήτων της εταιρείας και των εργολάβων της που πραγματοποιήθηκαν σχεδόν σε καθημερινή βάση από το Νοέμβρη του ’13 μέχρι τον Απρίλη του ’14, καταδεικνύουν μια νέα δυναμική που ίσως να είναι και η μόνη που συνεχίζει να προβληματίζει πραγματικά την εταιρεία. Μια δυναμική που δείχνει ότι είναι δυνατή μία προσέγγιση του αγώνα λιγότερο φαντασμαγορική, πολύ πιο ουσιαστική και ενδεχομένως αποτελεσματική.

Εχω την εντύπωση οτι πολύς κόσμος που συμμετέχει στην αντίσταση αλλά και σε διάφορα αλλά κινήματα στην Ελλάδα ελπίζει σε μια εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν είναι λίγο αφελής αυτή η ελπίδα; Εσείς από τη μεριά σας, τι νομίζετε ότι άλλαξε με το αποτέλεσμα των (Ευρο)εκλογών και νομίζετε οτι ο ΣΥΡΙΖΑ σαν κυβέρνηση θα άλλαζε κάτι στις Σκουριές;

Νομίζουμε ότι η εντύπωσή σου είναι σωστή. Πρόκειται για μια κατάσταση που έχει διαμορφωθεί μετά από την ανέλπιστη εκλογική άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ κατά τις εκλογές του Ιούνη του 2012, εκλογές που κατέστησαν το ΣΥΡΙΖΑ από κόμμα του 3% σε κόμμα αξιωματικής αντιπολίτευσης. Η αρχική τάση συσπείρωσης κυρίως των εργαζομένων στο δημόσιο τομέα, στους οποίους ο ΣΥΡΙΖΑ υποσχόταν παραμονή στις θέσεις εργασίας τους παρά τις ανακοινώσεις της κυβέρνησης και τις πιέσεις της Τρόικα, αγκαλιάστηκε ως ακριβώς τελευταία ελπίδα και από ένα μεγάλο μέρος του κινήματος των αγανακτισμένων που είχε κατασταλεί με μεγάλη βιαιότητα και ουσιαστικά παρέπαιε. Κομμάτια από άλλα κινήματα, όπως και από το δικό μας, μπροστά στην κατασταλτική και απάνθρωπη πολιτική της κυβέρνησης σαγηνεύτηκαν από τις σειρήνες της κοινοβουλευτικής ανάθεσης.

Πρόκειται για μια λογική όχι μόνο αφελή αλλά και επικίνδυνη γιατί η κινηματική υποχώρηση από τη μια και η πολιτική ανάθεση από την άλλη σε ένα εντελώς συμβατικό κοινοβουλευτικό κόμμα που δε φαίνεται να θέλει ή να σκέφτεται κανενός είδους ρηξικέλευθες πολιτικές τομές, δημιουργεί τις χειρότερες προϋποθέσεις πολιτικής ματαίωσης και απογοήτευσης που το μόνο που μπορούν να αποφέρουν είναι την ανάδυση των λαϊκίστικων και ακροδεξιών τάσεων. Οι μνήμες της Γερμανίας του ’20 και της ανάδυσης του ναζισμού θα έπρεπε να μας είναι πιο ζωντανές και ξεκάθαρες.

Τώρα όσον αφορά στα αποτελέσματα των ευρωεκλογών όπου για πρώτη φορά ένα κόμμα της αριστεράς τερματίζει πρώτο, σίγουρα δημιουργεί ένα κλίμα σχετικής πολιτικής αστάθειας αφού ήδη ο ΣΥΡΙΖΑ συζητά και ζητά πρόωρες πολιτικές εκλογές. Με λίγα λόγια το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών βάζει τη χώρα σε μια περίοδο συνεχούς προεκλογικής περιόδου που καθεαυτή είναι ό, τι χειρότερο για όλες τις κινηματικές διεργασίες. Αυτή η αναμονή, για μια υποτιθέμενη επικείμενη πολιτική αλλαγή, καθηλώνει τους ανθρώπους σε μια στάση προσμονής και σε μια λογική πολιτικής αδράνειας όπου όλα αποτίθενται σε ένα αύριο μακρινό ή κοντινό δεν έχει σημασία, ένα αύριο που δε θα καθοριστεί από την άμεση εμπλοκή των ενδιαφερομένων αλλά θα τους αποδοθεί με έναν σχεδόν μυστικιστικό τρόπο από τα πάνω. Αυτό δηλαδή που εντυπωσιάζει και που μάλλον χρειάζεται κοινωνιολογική αλλά και ψυχαναλυτική προσέγγιση είναι το πόσο εύκολα οι άνθρωποι παραιτούνται από τις πραγματικές, ζωντανές, καθημερινές διεκδικήσεις που τους επιτρέπουν απτά αν και μικρά βήματα προς την κοινωνική απελευθέρωση για να αρκεστούν σε υποσχεσιολογίες, ευχολόγια και ανύπαρκτους αναπτυξιακούς παραδείσους. Αυτή η κατάσταση, αυτό το κλίμα εννοείται πως δεν άφησε ανεπηρέαστη τη ΒΑ Χαλκιδική. Από τον Ιούνη του ’12 και μετά την εκλογική άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ ο πολιτικός εκβιασμός ή αλλάζουμε κυβέρνηση ή δεν υπάρχει καμία θετική προοπτική για το θέμα των Σκουριών έγινε πιεστική καθημερινότητα. Σ’ αυτό ήρθε να προστεθεί ένας δεύτερος εκβιασμός, αυτός της με κάθε κόστος συμμετοχής στις δημοτικές εκλογές που μέσα από σωρεία λαθών και πολιτικάντικων πρακτικών μας φόρτωσε την επιλογή ενός επιχειρηματία υποψήφιου και τώρα πια μελλοντικού μας δημάρχου, φανατικού θιασώτη της καπιταλιστικής “βιώσιμης ανάπτυξης”. Βέβαια η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές όπως και η εκλογή της νέας δημοτικής αρχής, σίγουρα από μια άλλη οπτική κυρίως σημειολογική δίνει ένα νέο ηθικό πλεονέκτημα στους απανταχού αγωνιζόμενους όπως και στους χαλκιδικιώτες. Η αίσθηση ότι κάτι “διαφορετικό” είναι εφικτό αναζωπυρώνει τη διάθεση για αγώνα και κάτι τέτοιο παρατηρείται τις τελευταίες μέρες. Αρχίσαμε να ξανασυζητάμε συνολικά για αγώνα.

Τώρα η απάντηση αναφορικά με τις συνέπειες που θα είχε η ενδεχόμενη εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ ως επόμενη κυβέρνηση είναι αρκετά πολύπλοκη. Πρέπει πρώτα απ’ όλα να επισημάνουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ παρά το ότι φαίνεται ή παρουσιάζεται ως υπέρμαχος του αγώνα των Χαλκιδικιωτών η πολιτική του θέση δεν είναι σαφής. Πρόκειται για ένα κόμμα υποστηρικτή της ανάπτυξης με εντελώς καπιταλιστικούς όρους που βάζει υποτίθεται απλά κάποιες “κόκκινες γραμμές” και περιοριστικούς όρους χωρίς ποτέ να μπαίνει στην ουσία του προβλήματος των εξορύξεων γενικά. Ένα κόμμα που επίσημα δε λέει τίποτα για τον αποχαρακτηρισμό της μεταλλευτικής ζώνης αλλά κριτικάρει αρκετά επιφανειακά θα λέγαμε την κατασταλτική πολιτική της κυβέρνησης Σαμαρά. Αυτό που θα απέφερε η ενδεχόμενη εκλογή τους είναι ίσως μια κάποια καθυστέρηση των εργασιών αφού τονίζουν ότι θα προχωρήσουν σε επανέλεγχο της σύμβασης μεταβίβασης των περιουσιακών στοιχείων των “μεταλλείων Κασσάνδρας” στην HellasGold. Οι δήθεν λεονταρισμοί κάποιων στελεχών ότι θα κλείσει η εταιρεία είναι περισσότερο προεκλογικές φανφάρες παρά πραγματική διάθεση για κάτι τέτοιο. Η ενδεχόμενη νίκη τους μαζί με τη νέα δημοτική αρχή όπως είπαμε και προηγουμένως δίνουν ένα ηθικό πλεονέκτημα στους αγωνιζόμενους, είναι η νέα επίσημη πλειοψηφία, αυτό όμως χωρίς την αγωνιστική δυναμική των άμεσα ενδιαφερόμενων θα καταστεί τροχοπέδη, υπάρχει δηλαδή κίνδυνος πραγματικού εγκλωβισμού και εφησυχασμού εν αναμονή του επόμενου σωτήρα.3

Τι συζητάτε αυτή τη στιγμή; Πως λέτε να συνεχίστε την αντιστασή σας;

Αυτό που μας απασχολεί σε μόνιμη βάση είναι η εξέλιξη των δραστηριοτήτων της εταιρείας που προοδευτικά και με σταθερά βήματα παγιώνεται και προετοιμάζεται για την έναρξη της εξόρυξης.

Τον τελευταίο καιρό έχει ανακύψει ένα ιδιαίτερο πρόβλημα, πρόκειται για την ίδια τη ζωή και την αξιοπρέπεια ενός συναγωνιστή μας, του μοναδικού κατοίκου του βουνού. Το σπίτι του βρίσκεται μόλις μερικές δεκάδες μέτρα από τη βάση του φράγματος της λίμνης τελμάτων που πρόκειται να κατασκευαστεί, ενώ το κτήμα του βομβαρδίζεται καθημερινά, υπό τον ήχο σπασμένων και ξεριζωμένων αιωνόβιων δέντρων, από ογκόλιθους που καταπέφτουν από τις εργασίες που γίνονται για τη διάνοιξη της οδού πρόσβασης στο ίδιο το μελλοντικό φράγμα.

Σκέψη λοιπόν και αγωνία μας είναι η ανεύρεση τρόπου “προστασίας” του συντρόφου μας και αποφυγής της πρώτης πιθανής εγκατάλειψης σπιτιού μεγαλοπαναγιώτη, εξαιτίας της μεταλλευτικής δραστηριότητας.4

Όσο για τη συνέχιση της αντίστασης αυτή θα καταστεί εφικτή και άξια να λέγεται τέτοια έχοντας και πραγματικές πιθανότητες επιτυχίας του αγώνα, μόνο αν καταφέρουμε να ξεπεράσουμε τους θεσμικούς παρεμβατισμούς που ισοπεδώνουν τις επιθυμίες μας, και αν υπερβούμε τις αναθετικές λογικές που μας λοβοτομούν και μας αποκοιμίζουν μπροστά στις ιδιωτικές μας οθόνες. Υπάρχουν ακόμη περιθώρια, η εταιρία δεν έχει εδραιωθεί αφού προσπαθεί ακόμη να εξαγοράσει συνειδήσεις.Έχουμε μπροστά μας τους δύο από τους πιο επικίνδυνους εχθρούς του ανθρώπου, το κράτος και το κεφάλαιο, ο αγώνας είναι άνισος αλλά και η οικονομικο-ιστορική συγκυρία ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα. Μας έτυχε ο κλήρος της πρώτης γραμμής.

Για μας οι επιλογές είναι λίγο ως πολύ δύο: ή αγώνας με ένταση των προσπαθειών παρακώλυσης ή αναστολής των καθημερινών δραστηριοτήτων της εταιρείας, μέχρι να πειστεί η EldoradoGold πως δεν υπάρχει “ευνοϊκό επενδυτικό περιβάλλον”, ή προετοιμασία κάποιων λιγοστών πραγμάτων που θα μας συνοδεύσουν σε έναν κοντινό ή μακρινό μεταναστευτικό προορισμό.

Στις αρχές Σεπτεμβρίου θα'ρθείτε για μια περιοδία ενημέρωσης στη Γερμανία. Εμείς σαν κίνημα στη Γερμανία τι μπορούμε να κάνουμε; Πώς μπορούμε να υποστηρίξουμε τον αγώνα σας;

Και μόνο το γεγονός ότι είμαστε καλεσμένοι για μια περιοδεία ενημέρωσης στο ευρωπαϊκό κέντρο που λέγεται Γερμανία είναι ήδη μια σημαντική βοήθεια. Σημαίνει ότι ο αγώνας και οι ανησυχίες μας έχουν ξεπεράσει τα στενά τοπικά και εθνικά σύνορα.

Το θέμα/πρόβλημα των εξορύξεων είναι ένα ιδιαίτερο θέμα που συνήθως αποκρύπτεται ή αποσιωπάται αριστοτεχνικά από την αναπτυξιο-λαγνική προπαγάνδα των κυβερνήσεων και των εταιρειών. Είναι ένα πρόβλημα που αφορά κυρίως τις χώρες του επονομαζόμενου τρίτου κόσμου με το οποίο στην ουσία δεν ασχολείται πραγματικά κανένας μας. Και ο λόγος για το τελευταίο δεν είναι η έλλειψη πληροφόρησης ούτε οι χιλιομετρικές αποστάσεις από τα πεδία των εξορύξεων που τροφοδοτούν με βασικά και σπάνια μέταλλα τις αδηφάγες απαιτήσεις του καπιταλισμού και τις υπερκαταναλωτικές παραξενιές των απανταχού νεόπλουτων. Ο λόγος είναι η υποκρισία, η αδιαφορία και η ιδιώτευση που καλλιεργούνται εδώ και χρόνια στον υπερτροφικά αναπτυγμένο κόσμο μας.

Η αντίσταση λοιπόν στις εξορύξεις κατά συνέπεια είναι επίσης ένα ιδιαίτερο θέμα. Συχνά οι αντιδρώντες διακατέχονται από τοπικιστικές ανησυχίες και λογικές ΝΙΜΒΥ (Not In My Back Yard, όχι στην αυλή μου) όπως συνέβη και στα μέρη μας ιδιαίτερα κατά την φάση του αγώνα της Ολυμπιάδας όταν διάφορες επιτροπές αντιδρούσαν απλά και μόνο στη χωροθέτηση του εργοστασίου χρυσού κοντά στα σπίτια τους ή όπως συμβαίνει και σήμερα όπου αρκετοί αντιδρούν επειδή φοβούνται ότι θα θιχτούν τα στενά οικονομικά τους συμφέροντα. Συχνότερα όμως τους αποδίδονται χαρακτηρισμοί και κατηγορίες για “τοπικισμό”, “επαρχιωτισμό” ακόμη και “ρατσισμό” επειδή συνεχίζουν να αποδέχονται τα “οφέλη” του καπιταλιστικού τρόπου ζωής παρά το γεγονός της άθλιας εκμετάλλευσης και ισοπέδωσης των χωρών του αναπτυσσόμενου κόσμου.

Όμως, όπως έχουμε ήδη πει το πρόβλημα των εξορύξεων είναι αρκετά πιο σοβαρό αφού οι επιπτώσεις τέτοιων δραστηριοτήτων είναι ολοκληρωτικές και μη αναστρέψιμες και δεν είναι καθόλου τυχαίο το ότι η καταιγιστική προπαγάνδα των εταιρειών και των πολιτικών τους μεντόρων στηρίζεται στο επιχείρημα της αναγκαίας θυσίας της περιβαλλοντικής ισορροπίας και της ανθρώπινης υγείας και αξιοπρέπειας προς τέρψη του παραλογισμού που αποκαλούν ανάπτυξη και διαιώνιση του μύθου περί ευημερίας του δήθεν ανώτερου δυτικού πολιτισμού.

Νομίζουμε λοιπόν ότι ο μόνος πραγματικός τρόπος για να βοηθήσουμε τους εαυτούς μας ή να βοηθηθούμε από άλλους είναι αυτός του ανοίγματος ενός σοβαρού προταγματικού διαλόγου και αναστοχασμού γύρω από τις βασικές ανθρώπινες ανάγκες , τις αξίες και τις επιθυμίες μας και να πράξουμε. Δε μπορούμε να συνεχίσουμε να ελπίζουμε, γιατί όποιος ζει ελπίζοντας πεθαίνει απελπισμένος.

Θέλετε να πείτε κάτι τελευταίο; Σας ευχαριστώ πολύ και σας εύχομαι δύναμη, καλή συνέχεια και επιτυχία.

Σαν κάτι τελευταίο θα θέλαμε να παραθέσουμε κάποιες σκέψεις όπως εκφράστηκαν κατά καιρούς σε διάφορες δημόσιες παρεμβάσεις ενάντια στη μεταλλευτική δραστηριότητα από αυτό που θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε ελευθεριακό κομμάτι των επιτροπών αγώνα και ιδιαίτερα από τη συλλογικότητα Πρωτοβουλία Ενάντια στις Βλαπτικότητες από Μεγάλη Παναγία.

Ξεκινώντας από το δεδομένο ότι ένα βρώμικο νήμα μη αναστρέψιμης περιβαλλοντικής καταστροφής, συνυφασμένο με τον κοινωνικό- οικονομικό εγκλωβισμό/ εκβιασμό, ενώνει τους ιθαγενείς όλου του κόσμου, από τη Λατινική Αμερική μέχρι την Αυστραλία και από την κεντρική και νότιο Αφρική μέχρι τη Χαλκιδική και ολόκληρη τη Βαλκανική, δε θελήσαμε ποτέ να στοχοποιήσουμε ανθρώπους αλλά μόνο πολιτικές και λογικές. Δεν είμαστε και δε θέλουμε να γίνουμε δικαστές. Είμαστε όμως βέβαιοι πως πρέπει να γίνει μια άλλη αρχή. Είμαστε πεπεισμένοι πως είναι λάθος και ύβρις, για μερικά γραμμάρια σπάνιου ή πολύτιμου μετάλλου να καθιστάς όλη τη γη απόβλητο και πως ο κριτικός και ορθός λόγος δεν ήταν ποτέ το κύριο χαρακτηριστικό των υποταχτικών.

Είμαστε λοιπόν ενάντια στην έννοια της ανάπτυξης, μιας
λέξης παραπλανητικής, αφού πρόκειται για καθαρά οικονομικίστικο όρο που δεν αναφέρεται σε καμιά περίπτωση στην πραγματική κοινωνική/λαϊκή ευημερία και πρόοδο και που περιγράφει γενικά και αόριστα την οικονομική μεγέθυνση δηλαδή την αύξηση του ακαθάριστου εθνικού προϊόντος (ΑΕΠ) που με τη σειρά του και επί της ουσίας δε σημαίνει απολύτως τίποτα. Ας αναλογιστούμε τι σημαίνουν για τους κινέζους οι ρυθμοί ανάπτυξης της τάξης του 8-10% όταν τα μεροκάματά τους, στην καλύτερη περίπτωση, δεν ξεπερνούν τα 1,5 δολάρια τη μέρα ή το τι σημαίνει για τους κατοίκους της Γουατεμάλας το 5% ανάπτυξης της τελευταίας δεκαετίας όταν το 50% του πληθυσμού της χώρας τρέφεται στην κυριολεξία απ’ τα σκουπίδια. Κι ακόμη πιο κοντινά σε εμάς, το τι στην πραγματικότητα σήμαιναν για την Ελλάδα το υψηλό ΑΕΠ και οι υψηλοί, εκσυγχρονιστικοί, οικονομικοί δείκτες του 7 ή 8% της δεκαετίας του ’90 παρά το γεγονός ότι όλα γκρεμίζονταν γύρω μας.

Στο όνομα αυτής της διεστραμμένης, άδικης και εντελώς αυθαίρετης λογικής, συρρικνώθηκε ο παγκόσμιος αγροτικός πληθυσμός και επιβλήθηκε η παραγωγή κονσερβοποιημένης, πλαστικής και βιομηχανοποιημένης τροφής. Έτσι μια χώρα αγροτοκτηνοτροφική σαν την Ελλάδα μεταμορφώθηκε σε κάτι το απροσδιόριστο και μπαχαλώδες που μέχρι πρότινος πουλούσε προϊόντα τεταρτογενούς οικονομικής υπόστασης, εικονικές υπηρεσίες και αέρα κοπανιστό. Αυτή η καταστροφή της παραγωγικής βάσης της χώρας και οι μανίες του δήθεν εκσυγχρονισμού μετέτρεψαν μια σχεδόν αυτάρκη αγροτική οικονομία σε τραπεζικό/μικροπολιτικό αλισβερίσι υπερτιμολογημένων επιδοτήσεων ενώ οδηγούσαν εντελώς ανερυθρίαστα , την αγροτική παραγωγή στις χωματερές.

Στο όνομα της ανάπτυξης, θυσιάστηκαν εκατοντάδες χιλιάδες στρέμματα δάσους και δασικών εκτάσεων καμένα ξανά και ξανά μέχρι να μετατραπούν σε εκατοντάδες χιλιάδες εντελώς αχρείαστες μεζονέτες, προς τέρψη της εργολαβικής απληστίας και της real estate παγκόσμιας φούσκας.

Στο όνομα της ανάπτυξης αποκλείστηκε η ελεύθερη πρόσβαση και κατασκήνωση στις παραλίες, στο όνομά της καταπατήθηκαν χιλιάδες παραλίες για τη δημιουργία μπιτς μπαρ, καντινών και μικρο-μεγαλομεσαίων μονάδων ξαπλώστρων. Στο όνομά της ιδιωτικοποιήθηκαν εκατοντάδες όρμοι και γραφικές πτυχές αυτού του όντως όμορφου τόπου για την ικανοποίηση των προσωπικών ματαιοδοξιών και των κόμπλεξ των διαφόρων νεόπλουτων ημετέρων και των πολιτικών τους μεντόρων.

Θεωρούμε λοιπόν ότι η μορφή της παραγωγικής οργάνωσης καθορίζει δραματικά τις επιπτώσεις των ανθρώπινων δραστηριοτήτων στο φυσικό περιβάλλον του οποίου η ποιότητα αποτελεί τη φυσική βάση για την ευημερία και τη διατήρηση των ανθρώπινων κοινωνιών. Στην προκειμένη, η γη είναι πλούσια, γόνιμη, φιλική ενώ οι διαθέσεις των γραβατωμένων εκσυγχρονιστών άγριες. Με ασαφείς και αντιφατικές έννοιες όπως οικοαναπτυξιακό μοντέλο, παράλληλη ή βιώσιμη ανάπτυξη, αειφορία, παραπλανούν για τις πραγματικές τους προθέσεις, το ξεκοίλιασμα του βουνού και την τσιμεντοποίηση της υπόλοιπης περιοχής. Βλαπτικότητες προφανώς δεν είναι μόνο τα μεταλλεία.
Είναι τα καμένα και εκ των προτέρων οικοπεδοποιημένα δάση, τα 50.000 αυθαίρετα μόνο στη Χαλκιδική, οι χρόνια μπαλωμένοι δρόμοι, οι κλειστές στην ελεύθερη κατασκήνωση παραλίες και η εμπορευματοποίηση κάθε πτυχής της ανθρώπινης δραστηριότητας. Είναι το βρόμικο νερό, οι στερεμένες πηγές και οι αποξηραμένες λίμνες όπως και το πλαστικό μπουκαλάκι εμφιαλωμένου νερού. Βλαπτικότητα είναι οι ανοιχτές χωματερές και η από χρόνια ξεπερασμένη αντίληψη των ΧΥΤΑ που με τη δηλητηριασμένη δυσοσμία τους αλλοιώνουν τις αισθήσεις και δεν μας επιτρέπουν να σκεφτούμε ότι τα προβλήματα λύνονται, δεν παραχώνονται. Βλαπτικότητα είναι η αδιαφορία, η παθητικότητα, η ιδιώτευση και ο ωχαδερφισμός. Και είναι ακόμη πιο σοβαρή και επικίνδυνη βλαπτικότητα η ψευδαίσθηση ή ο κομπασμός ότι εκχερσώνοντας και ισοπεδώνοντας τα βουνά ή μπαζώνοντας και χτίζοντας στα ρέματα, συμβάλουμε στη δημιουργία ενός καλύτερου αύριο για μας και τους επόμενους, ότι ενδιαφερόμαστε για το μέλλον των παιδιών μας.

Βρισκόμαστε μπροστά σε εταιρείες που η όποια δραστηριότητά τους αποτελεί απόλυτη βλαπτικότητα και συνεχίζουμε να υφιστάμεθα την παρουσία τους εξαιτίας ενός χουντικού νόμου, του μεταλλευτικού κώδικα, που κατισχύει του συντάγματος και αποτρέπει από δραστηριότητες που μπορεί να επιδράσουν ανταγωνιστικά στη μεταλλευτική εξόρυξη. Για τους ιθαγενείς κανένα περιθώριο λοιπόν, μόνη διέξοδος ο αγώνας. Αγώνας ενάντια στην ολοκληρωτική εκστρατεία λεηλασίας και καταστροφής του φυσικού περιβάλλοντος. Ενάντια στην απαξίωση της ίδιας της ζωής και στην ισοπέδωση των ανθρώπινων κοινωνιών. Ενάντια στην ιδιώτευση και στον εκβιασμό των μονόδρομων και των χρυσών επενδύσεων. Ενάντια στο ιδεολόγημα της ανάπτυξης που συγκαλύπτει χρόνια τώρα τα μεγαλύτερα οικολογικά εγκλήματα και εξωραΐζει τις αγριότερες μορφές εκμετάλλευσης, κοινωνικής καταπίεσης και αλλοτρίωσης. Αγώνας για τη δημιουργία συνθηκών πραγματικής, απολαυστικής ζωής και όχι μελλοθανατικής επιβίωσης.

Πρέπει να αντιληφθούμε ότι το περιβαλλοντικό πρόβλημα είναι ρητά κοινωνικο/πολιτικό και δεν επιδέχεται μερικές ή τυχοδιωκτικές προσεγγίσεις.

Πιστεύουμε πως το εντοπισμένο κοινό πρόβλημα είναι μια καλή αφορμή για την έναρξη πραγματικού κοινωνικού διαλόγου, για τη δημιουργία μιας νέας κοινωνικότητας. Είναι ευκαιρία το θέμα να μπει συνολικά! Γιατί θέλουμε να πιστεύουμε ότι αξίζουμε κάτι καλύτερο και πως είμαστε και ικανοί για κάτι καλύτερο. Μόνο η δράση μας, η δραστηριοποίησή μας, το ενδιαφέρον μας μπορεί να επιφέρει μια κάποια αλλαγή. Πρώτα απ’ όλα σε τοπικό/κοινωνικό και γιατί όχι και σε γενικότερο πολιτικό επίπεδο. Να γίνουμε ένας τόπος που χαρακτηρίζεται από τη δημιουργικότητά του και όχι απ’ την απελπισία του. Δεν είναι θέμα δεξιάς ή αριστεράς, όλοι γνωρίζουμε ότι και μετά τις τελευταίες εκλογές δεν έχει αλλάξει τίποτα. Αυτό που νοσεί είναι το συγκεκριμένο πολιτικό-πελατειακό σύστημα μέσα στο οποίο βρισκόμαστε όλοι μας. Η αδράνειά μας, η απάθειά μας μπορεί να είναι τελικά συνενοχή.

Όπως η ελευθερία και η σωφροσύνη μπορούν να καλλιεργήσουν την κοινωνική και οικονομική ισότητα, την ισονομία, τη δικαιοσύνη και την αξιοπρέπεια, έτσι στην αντίπερα όχθη, η αυθαιρεσία και η αμετροέπεια καλλιεργούν τις κραυγαλέες ανισότητες, την κοινωνική αδικία, τη φτώχεια, τη συντεχνιακή και βουλευτική ασυλία, την ιδιώτευση και την αναξιοπρέπεια.

Εμείς δηλώνουμε απλά πως δε θέλουμε το αφεντικό των μεταλλωρύχων γιατί δεν ψάχνουμε ένα αφεντικό για να λύσει, στο όνομα της αισχροκέρδειας, τα δικά μας προβλήματα. Πιστεύουμε ότι οι αξιοπρεπείς άνθρωποι λύνουν τα προβλήματά τους, αν είναι δυνατόν μόνοι τους ή διαφορετικά συλλογικά και συνεργατικά.

Ο μόνος τρόπος για ν’ αλλάξει η κατάσταση αυτή, είναι η ρητή απόφαση των άμεσα ενδιαφερόμενων, δηλαδή της κάθε τοπικής κοινωνίας, να αναλάβει δράση και να πάρει πίσω αυτό που της ανήκει. Πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι ζούμε σε προνομιούχα περιοχή που όμως, μόνο ο αποχαρακτηρισμός και η αποκατάστασή της μπορούν να την αποδώσουν στις επόμενες γενιές ως πηγή φυσικού και κοινωνικού πλούτου.

Στην τελική, η κατάρα των μεταλλείων θα μπορούσε να εκληφθεί και ως ευχή αφού προέτρεψε ή εξανάγκασε σε μοναδικές συναντήσεις ουσιαστικού διαλόγου, ανθρώπους και επαγγελματικές κατηγορίες που μέχρι την ανάδυση του προβλήματος ήταν αδιανόητες.

Τα περιθώρια έχουν στενέψει. Μόνη διέξοδος η αυτοοργάνωση και η συλλογική δράση αυτών που πιστεύουν ότι υπεύθυνοι για τη ζωή τους είναι οι ίδιοι.

Αποχαρακτηρισμός της ΒΑ Χαλκιδικής από μεταλλευτική περιοχή και αποκατάσταση του φυσικού περιβάλλοντος από τη μέχρι τώρα αρπαχτική αναπτυξιακή λεηλασία.

Ο αγώνας για γη και ελευθερία είναι αγώνας για αξιοπρέπεια, αλληλεγγύη και αυτοδιάθεση.

1 όπως είπαμε στην αρχή η συνέντευξη δόθηκε με τα δεδομένα του Ιουνίου και η εγκατάσταση του εργοστασίου εμπλουτισμού ήταν σε αρχική φάση. Τώρα που μιλάμε το εργοστάσιο – τέρας ορθώνει τους πύργους λειοτρίβισης, τους πύργους που θα πολτοποιήσουν την καρδιά του δάσους. Είναι πραγματικά ένα τρομακτικό και οδυνηρό θέαμα για το οποίο δυστυχώς δε φταίνε μόνο οι άλλοι.

επίσης η οδός πρόσβασης στο εργοστάσιο έχει προχωρήσει σε μεγάλο βαθμό, ο παλιός δασικός δρόμος μετατρέπεταισιγά σιγά σε σούπερ χάι λουξ ασφαλτόδρομο.

2 πρόσφατα έχουν ανοίξει άλλες τρεις νέες δικογραφίες που αφορούν σε κλεισίματα δρόμων, φυσικά παράνομη βία και άλλα τέτοια και εμπλέκουν συνολικά περισσότερους από 30 κατοίκους.

3 τελικά ο ΣΥΡΙΖΑ συγκεκριμενοποίησε τη θέση του όσον αφορά την επένδυση τον περασμένο Οκτώβρη η οποία και είναι η εξής:

“Με την κυβέρνηση της αριστεράς θα σταματήσει η καταστροφική επένδυση στις Σκουριές και θα ακολουθήσει αποχαρακτηρισμός και αποκατάσταση της περιοχής που έχει πληγεί…”

Εξυπακούεται ότι η απλή και μόνη ανακοίνωση δεν αίρει ούτε τη συλλογιστική αναφορικά με τη γενική πολιτική περί των μεταλλευτικών εξορύξεων, ούτε την πεποίθηση ούτε και την καχυποψία μας για το ρόλο των κομμάτων, γι’ αυτό και συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε.

4 η δικαστική μάχη που δόθηκε γι αυτή την υπόθεση (παράλληλα με καθημερινές δράσεις και τη συνεχή παρενόχληση των δούλων της εταιρείας), κερδήθηκε πρόσφατα. Πρόκειται για τα πρώτα ασφαλιστικά μέτρα κατά της εταιρείας που κερδίζει το κίνημα. Μικρή χαρά. Καταδεικνύει όμως ότι η επιμονή και η αποφασιστικότητα μπορούν να αλλάξουν πολλά δεδομένα.