Δημοσιέυουμε μια επιστολή (φανταζόμαστε μια από τις πολλές που στάλθηκαν) πρός το τηλεοπτικό σταθμό skai.
Hi Skai, το κανάλι που τα σπάει.
Όταν οι «αμερόληπτοι δημοσιογράφοι» φοράνε γυαλιά και παντόφλες, και οδηγούν ακριβά SUV στο βουνό, δεν είναι ν’ απορεί κανείς γιατί οι μη κυβερνητικές οργανώσεις πριμοδοτούνται από παγκόσμιες τράπεζες (αφρικάνικη παροιμία)
Στην εκπομπή του SKAI «νέοι φάκελοι» για το θέμα των μεταλλείων, αναγνώρισα τη ραχοκοκαλιά όλων των υποστηρικτών της επένδυσης, που θα φέρει τρελά λεφτά στον τόπο, και ενδεχομένως θα σώσει την χώρα από την καταστροφή.
Μόνο αγαπητό SKAI και κ. Τέλογλου, (θα σε αποκαλώ κύριο, αντίθετα με σένα που είσαι πιο λαϊκός και δεν έλεγες «κύριο» τον Δήμαρχο μας, υποβαθμίζοντας τον σ’ ένα απλό «ο Πάχτας») καταλήγω πως προτιμώ το κίτρινο στο original, όπως τη ζούγκλα του Μάκη. Ή ίσως τα λεφτά που είναι θαμμένα και πρέπει να ανασύρουμε, σε εκπομπές τύπου Λιακόπουλου.
Πάχτας, Δριβελέγκας, Στρατουδάκης. Και λίγος Παπαγεωργίου για καρύκευμα, ο «πιο γνωστό ακτιβιστής των κινήσεων περιβάλλοντος στο τρίτο πόδι της Χαλκιδικής…», με τον οποίο, «…ξεκινήσαμε για μια εντυπωσιακής ομορφιάς κατάφυτη περιοχή, για ν’ ανακαλύψουμε τι αφήνουν πίσω τους αιώνες μεταλλευτικής δραστηριότητας, σ’ ένα καταπράσινο δάσος γεμάτο νερά, και μοναδικά συμπλέγματα ανέγγιχτης φύσης».
Ούτε έκθεση να γράφατε κ. Τέλογλου.
Ο Τόλης εξηγεί τι είναι ο χαλκούχος πορφύρης (τον ξέρω και με ξέρει προσωπικά, γι’ αυτό και παίρνω το θάρρος να αναφέρομαι στο πρόσωπο του στον ενικό).
Λίγο φύση, λίγα λύματα και μια πανοραμική άποψη γραφικών χωριών, δίπλα στο βουνό και στη θάλασσα. Η ονειροπόλα φωνή του δημάρχου μας, μερικές οικογενειακές φωτογραφίες, ο μπαμπάς στα ανθρακωρυχεία στο Βέλγιο. Η Ιστορία του τόπου, ο κ. Δήμαρχος αναλύει, είμαστε από πάντα μεταλλωρύχοι, και πρέπει να μείνουμε θαμμένοι στις στοές για πάντα.
Διακοπή για διαφημίσεις.
Στρατουδάκης, μεγάλο μουστάκι, γνήσιο κρητικό, κατευθείαν απ’ τη λεβεντογέννα. Το πλάνο σταματά καθώς λέει «τι να κάνω, φταίω εγώ που είμαι δον Κιχώτης;». Δεν το λέει καν με κρητική προφορά (ίντα κάνεις ορέ δον τσιχώτη, και δεν τους σκας μια μπατανιά τσι οικολόγοι, κουζουλάθηκες μωρέ; Θα μας κυνηγάνε οι μετόχοι…).
Δεύτερες διαφημίσεις.
Και πάλι Τόλης, σε περιβάλλον αναστάσιμο, ψηλά στο βουνό. Εξηγεί ότι δεν μπορεί να υπάρχει εξόρυξη δίχως κυάνιο. Όχι, δε σε πείθει ο Παπαγεωργίου, ο κρητικός μ’ αυτές τις μεγάλες μουστάκες και τα υγρά μάτια, τα γεμάτα συναίσθημα είναι γεμάτος με μια ευαισθησία που σε κάνει να βασανίζεσαι, αλλά παίρνεις τελικά θέση. Μετά από την κοπιαστική έρευνα –διαφημίσεις– είσαι όμως αμερόληπτος, τα έχεις δείξει όλα, και τις αντιδράσεις, τις μαύρες σημαίες, και τους επιστήμονες, τους μεταλλωρύχους, το φυλάκιο αγώνα. Έχεις βασανιστεί για να βγάλεις απόφαση. Διαφημίσεις.
Αλλά δε σε πείθει η αντίδραση, η εταιρία είναι σοβαρή και δε θα κάνει τα λάθη του παρελθόντος.
Κι άλλες διαφημίσεις, εν μέσω κρίσης, τα σημαντικά λόγια των συντελεστών της παραγωγής επαναλαμβάνονται. Ξανά και ξανά τα πλάνα, βουνό, θάλασσα, ήλιος, αισθησιακά πρόσωπα και ζεστές φωνές. Κοντεύει μία αλλά οι διαφημίσεις καλά κρατούν. Πού τις βρήκατε μωρέ τόσες πολλές τις κουζουλές και μας τσι κοπανάτε;
Κάποια λόγια ξαναβγαίνουν, οι ίδιες προτάσεις, για να τονιστούν –διαφημίσεις– έχω χάσει τη μπάλα, σηκώνομαι για κατούρημα. Ο μεταλλωρύχος που μιλάει τη ντόπια διάλεκτο, οι θιές ζντ’ Μπαναγία, «δεν το θέλομεν», «κάπου σ’ έχω ξαναδεί εσένα», διαφημίσεις, κι άλλος Τόλης, κι άλλος Στρατουδάκης, επιστήμονες, διαφημίσεις.
«Εσύ δεν ήσουν που θα ανατιναζόσουν τότε με την απεργία; Τώρα τι θα κάνεις;. Τι θα κάνουμι τώρα, πάλι τα ίδια…»
Διαφημίσεις. Στο κάτω-κάτω όποιος θέλει μπορεί να το δει και στο ίντερνετ, άι σιχτιρ
κοωλόπαιδα, πρέπει να βγάλουμε και το ψωμί μας.
Ο Χατζηνικολάου –ένας φίλος– με πήρε τηλέφωνο μετά. Ήταν στο σπίτι με τις παντόφλες, το έβλεπε και σε ζήλευε. Είναι ξέρεις κι αυτός κινηματογραφιστής.
Πάντως, αν έρθεις άλλη φορά απ’ το φυλάκιο, πάνω στο βουνό, μη μείνεις να παραφυλάς ψηλά, τραβώντας μακρινά πλάνα. Αν δεις αυτοκίνητα παρκαρισμένα στο χώρο, εμείς θα είμαστε, δε δαγκώνουμε, κατέβα να τα πούμε, σε βλέπαμε από κάτω κι αναρωτιόμασταν τι ψάχνεις, αλλά φοβόμασταν ν’ ανεβούμε για να μη σ’ ενοχλήσουνε.
Ούτε να ψάξεις να βρεις ώρα της ημέρας που δεν θα είναι κανείς εκεί. (Αν και αυτό το πλάνο μπορεί να σου το πάσαρε άλλος και να το μοντάρατε, τελευταία, όλες τις ώρες υπάρχουν βάρδιες να φυλάνε το βουνό).
Μπες στο φυλάκιο Τάσο, θα σε κεράσουμε και καφέ. Και χωρίς καμία υποχρέωση να μιλήσεις για μας –συγνώμη και για τον ενικό, μου ξέφυγε.
Δε χρειάζεται να έρθεις σε εντεταλμένη υπηρεσία του χάι σκάι, το κανάλι που το σκάει.
Και να φανταστεί κανείς ότι μετά είχατε βάλει το ντοκυμαντέρ με το Ρώσο κινηματογραφιστή, που τον έφαγε η αρκούδα. Μπρρρρρρ…. Ώρα για διαφημίσεις.
Γ.Κ.
