Ένα πέπλο αμφιβολιών σκεπάζει τα δικαστήρια Πολυγύρου.
Αθώοι λόγω αμφιβολιών κρίθηκαν, πριν από λίγες μέρες (24/11/23), μετά από περίπου έξι χρόνια και αλλεπάλληλες δικαστικές αναβολές και πήγαιν’ έλα στον Πολύγυρο, οι πέντε κατηγορούμενοι, αντιδρώντες στη μεταλλευτική δραστηριότητα στη ΒΑ Χαλκιδική.
Επίδικο, τα επεισόδια που είχαν ξεσπάσει κατά τη διάρκεια διαμαρτυρίας στο βουνό των Σκουριών, στις 15/4/2018.
Αμφιβολίες λοιπόν, καθώς άνθρωποι χωρίς καμία προσωποποιημένη κατηγορία εις βάρος τους ή αναγνώρισή τους για την τέλεση συγκεκριμένων πράξεων και αδικημάτων, από τους αστυνομικούς μάρτυρες κατηγορίας, δικάζονται συλλήβδην, μαζί με τους «λοιπούς αγνώστους», σε μια συλλήβδην δικαστική υπόθεση (σε ένα πογκρόμ διώξεων;) που είναι η «υπόθεση Σκουριές», με περισσότερες από 30 δικογραφίες, στο ίδιο ακριβώς μοτίβο.
Αμφιβολίες λοιπόν, αφού είναι αμφίβολο το κατά πόσο η χρήση ένδικων μέσων ή η προσφυγή σε αυτά – κάτι που έγινε πολλάκις – διεκδικώντας το συνταγματικό δικαίωμα στη διαμαρτυρία, όπως γλαφυρά, πρότεινε ο πρόεδρος της έδρας στους κατηγορούμενους, θα κινούσε ή κίνησε έστω και μία διαδικασία στοιχειώδους ελέγχου στα πεπραγμένα της Eldorado ή θα έβαζε λίγο/κάποιο φρένο στην επικυριαρχική συμπεριφορά της στη ΒΑ Χαλκιδική.
Σοβαρές επίσης αμφιβολίες, αν όχι βεβαιότητες, δημιουργούνται για το αδέκαστο ή αμερόληπτο της «υπεύθυνης» δικαστικής έδρας, όταν δεν ιδρώνει τ’ αυτί της και δηλώνει αναρμόδια για την ουσία και τις προβληματικές που δημιούργησε η «υπόθεση Σκουριές» με τις δεκάδες παρελάσεις 600 και πλέον, κυρίως ντόπιων κατοίκων, κατηγορούμενων από τα εδώλιά της.
Αμφίβολο λοιπόν το μέλλον του τοπίου, του τόπου, όπως και των κατοίκων της Χαλκιδικής.
Αμφίβολο βέβαια, παραμένει και το κατά πόσο πείθουν, πιάνουν τόπο, οι νουθεσίες/απειλές της έδρας στους παρευρισκόμενους, σε σχέση με το ειρηνικό διακύβευμα μιας διαδήλωσης. Η επίκληση της «παράνομης βίας» ή «παραβατικής συμπεριφοράς» και η μετακύληση της ευθύνης για την ύπαρξη βίας σε μια διαδήλωση, αποκλειστικά και εξ’ ορισμού στους χρόνια αγωνιζόμενους κατοίκους, μπορεί και να μη βρίσκει ευήκοα ώτα, να μην πείθει.
Γιατί βία είναι αυτό που έχουν υποστεί οι κάτοικοι από τον κρατικό, διοικητικό και κατασταλτικό μηχανισμό, στην προσπάθειά τους να διαμαρτυρηθούν ενάντια στον παραλογισμό που συντελείται στις Σκουριές και στην παράνοια που έπεται.
Βία είναι η ίδια η παρουσία της μεταλλευτικής εταιρίας μέσα στο δάσος και η κατάληψη του βουνού από μέρους της, χρησιμοποιώντας τους εργαζόμενους σε αυτήν, ως μισθοφορικό στρατό.
Βία είναι τα νεκρά κορμιά των δέντρων στις πλαγιές του Κάκκαβου και στις παρυφές των δρόμων. Βία είναι η αφαίμαξη του νερού από τα βάθη του βουνού.
Βία είναι η πάγια τακτική των διώξεων τα τελευταία δέκα και πλέον χρόνια, σε βάρος του αντιστεκόμενου κόσμου, με μόνο στόχο όχι την «απόδοση δικαιοσύνης» αλλά την κάμψη του ηθικού και την αποθάρρυνση αυτού του κόσμου.
Το τί πέτυχαν μέχρι τώρα βέβαια, παραμένει και αυτό αμφίβολο.
Είμαστε ακόμα εδώ.
Κι ας μη νικήσουμε ποτέ, θα πολεμάμε πάντα!
Κάτω η βία του κράτους και της εταιρίας.
Λευτεριά στις Σκουριές!
Επιτροπή Αγώνα Μεγάλης Παναγίας
